Mijn moeder is een zelfstandige vrouw. Ze is inmiddels 92 jaar,  actief en ze staat nog midden in het leven. Ze bridget wekelijks en weet zich nog allerlei jaartallen te herinneren bij gebeurtenissen van vroeger. Het lijf wil wat minder. Lopen gaat slecht. Maar met haar scootmobiel komt ze overal.

Ik was achter bezig toen ik eigenlijk per toeval mijn huistelefoon hoorde overgaan. Het ding klinkt zo zacht, dat het een wonder is als ik het opmerk als ik niet in de huiskamer ben. Maar het moest zo zijn. Ik snelde naar binnen en kreeg mijn huilende moeder aan de telefoon. Ze had erg veel pijn, het ging niet meer.
 
“Ik kom naar je toe”, zei ik na ook de verontruste fysiotherapeut aan de lijn te hebben gehad. Ik wist al wel dat mijn moeder behoorlijke pijnklachten had en niet meer zo'n eetlust, maar nu moest er duidelijk worden ingegrepen.
Dan gaan alle radartjes draaien. Dit varkentje had ik al vaker gewassen. Als eerste een rugzakje inpakken met benodigdheden voor het geval dat ik zou moeten blijven slapen. Ook haar huissleutels niet vergeten. Dan een berichtje in onze 'zorg-App'. Zo bracht ik een paar familieleden al in staat van paraatheid waardoor ik me direct enorm gesteund voelde.  Bij mijn werk meldde ik dat ik er de volgende dag misschien niet zou kunnen zijn en dat ik daar later nog op terug zou komen. Daarna sprong ik op de fiets om te kijken hoe ik mijn moeder zou aantreffen.
Bij haar aangekomen, vind ik haar in bed als een hoopje ellende. Mijn moeder die erg aan het leven hangt, is nu in een staat van 'even niet', pijn is iets om wanhopig van te worden. Op advies van de huisarts zorg ik ervoor dat ze iets eet en dat ze extra pijnbestrijding inneemt. Daarna valt ze in slaap en voelt zich een stukje beter als ze weer wakker wordt. 's Avonds maak ik soep voor haar, komen er nog twee kleinkinderen op bezoek en hoef ik niet te blijven slapen. Ook al moeten we soms bijspringen en is er soms ineens paniek, mantelzorg pakken wij als familie vanzelfsprekend en in harmonie op.
 
Of ze in staat zou zijn haar 92ste verjaardag de week erna te vieren, viel nog te bezien. Daar ging het weekend overheen. Toen besloot mijn moeder dat het door zou gaan, ze houdt van een feestje. Ze werd die dag toegezongen door een salsa band en het etentje met de familie was een groot succes. Ze kreeg een kaart met een uitnodiging voor een gezamenlijk uitje. Ik plakte er een sticker op met 92. Het stickervel, dat ik kreeg bij een eerder gekochte kaart, gaat tot 100, dus voorlopig kunnen we voort. Mocht zij de100 bereiken dan ben ik 72 en ook al aardig op weg. Ik hoop net zo levenslustig en helder van geest oud te worden als mijn moeder, en net zo vanzelfsprekend en liefdevol omringd door de mensen om me heen.

 

Wil je reageren? Dat kan. Je kunt Dasya bereiken op dasya@stadsdorpwesterpark.nl

Alle blogs zijn hier terug te lezen.