Er was een tijd dat ik bijna alles lopend deed en mijn fiets werkeloos in de box stond. Ik vond het leuk om foto's te maken onderweg van dingen die me opvielen, die grappig waren of gek.
Nu krijg ik bijna dagelijks een aantal van die foto's voorgeschoteld door Google. Zo ook deze die ik zo leuk vind dat ik hem hier graag wil delen.

Tegenwoordig doe ik weer veel meer op de fiets. Zo ga ik bijvoorbeeld elke vrijdagochtend naar Amsterdam Oost, naar de Nieuwe Kerkstraat, waar ik barmedewerker ben in een ouderen-sociëteit.
Mensen komen er binnen voor het lezen van het Parool of de Volkskrant, een kopje koffie, een tosti en voor een leuke cursus.
Er is veel te doen. Van iets creatiefs tot computercursussen. Maar ook een vreemde taal leren of je buigen over filosofie behoort tot de mogelijkheden. En dan is er ook een koor of een maandelijkse filmmiddag. En ga zo maar door.

PETER
Het is op zo'n zonnige vrijdagochtend dat ik voor het Centraal Station sta voor een stoplicht, achter een meneer op een bakfiets en een dame met een grote bos bloemen onder haar snelbinder. Het is een kleurig plaatje.
“Mooie bakfiets heeft u”, hoor ik de dame zeggen.
Ik zie dat de man ook mooie sokken aan heeft. Ze zijn geel en er staan spijkerbroekjes op.
Als het groen wordt, trekken we op. De dame haalt net het volgende stoplicht en ik kom er tot stilstand naast de man met de bakfiets.

“U heeft trouwens ook mooie sokken”, zeg ik een beetje balorig, als ik de man aankijk zie ik dat het Peter Faber is.
“Hé een bekende”, zeg ik verbaasd, "tenminste u bent een bekende voor mij, ik niet voor u”, lach ik breed.
“Ja en dat op de fiets”, lacht Peter terug, “dat kan allemaal in Amsterdam”.
Ik beaam dat en als het licht op groen springt wensen we elkaar nog een goeie dag.

BROER EN ZUS
Een andere keer, ter hoogte van de brug op het Nassauplein, zie ik het volgende:
Er staat een bakfiets stil. Een man kijkt op zijn telefoon, twee kindjes zitten in de bak. Een jongen en een meisje. Het meisje is de oudste, het jongetje is kleiner.

Zoals kleine kinderen dat kunnen doen, stopt het jongetje zijn wijsvinger in de mond van het meisje. Ze lachen allebei. Het is een spelletje. Nog een keer. Dan zie ik de snoetjes serieuzer worden.
Het meisje sluit haar kaken steeds iets steviger en in slow motion verstrakt de vrolijke lach van het jongetje in een geschrokken huilstand. Geluid maakt hij nog niet en de vader heeft nog niks in de gaten.
Met een beetje pret om de herkenbaarheid loop ik er voorbij, maar ook heb ik met het kereltje te doen en ik vraag me af wanneer hij van zich zal laten horen.
Het duurt niet lang, dan klinkt er een schreeuw en grijpt de vader gelukkig in.

Jou wens ik ook van die kleine pareltjes toe onderweg. Dat je oog erop mag vallen. Iets kleins, iets leuks, iets herkenbaars al was het dit keer ook pijnlijk.

Tot de volgende keer. 

Groet,



Wil je reageren? Dat kan. Je kunt Dasya bereiken op dasya@stadsdorpwesterpark.nl

Alle blogs zijn hier terug te lezen.