Een mens kan op vele manieren omvallen. Figuurlijk natuurlijk, maar zeker ook letterlijk. Zo zag ik een keer een vrouw op de fiets, met een kind achterop, in volle vaart neergaan. Het was op een fietspad in het Westerpark toen een enthousiaste hond tegen haar fiets opsprong. Godzijdank had het kind een helm op. Dat scheelde denk ik heel veel. En sindsdien had ik de gewoonte “helm” te zeggen in het voorbijgaan van ouders met kinderen achter- of voorop zonder hoofdbescherming. Daar ben ik ook weer mee opgehouden trouwens, want een beetje bemoeizuchtig was het wel :)

Zelf kwam ik nog niet zo lang geleden ten val vanuit stilstand. Het was bij een open brug, waar ik op mijn zadel bleef zitten met de bal van één voet aan de grond. Toen ik besloot een sluiproute te gaan nemen en mijn stuur draaide, verloor mijn voet het contact met de straat en kieperde ik om. Daar lag ik. Fiets over me heen.

Wat toeristen die in de buurt stonden snelden te hulp. Een dame zette mijn fiets rechtop en een meneer stak mij zijn handen toe om me omhoog te helpen. Ik was echter zwaarder dan hij verwachtte en ik trok hem bijna over me heen naar het asfalt. Al met al een mooi schouwspel voor alle wachtenden.
Ik had een nare pijnlijke hand en een enorme schaafplek op mijn knie, het duurde een tijdje voordat dat weer helemaal genezen was. En ik dacht dat een helm voor mezelf ook niet zo'n gek idee was.
POPPETJES
Een heel ander omvallen was dat van een oude boomstam. Eentje langs het wandelpad bij Villa Buitenlust, daar naast de Buurtboerderij. Het was een dode stam, waar een grote zwarte zwam op groeide die al jaren een klein podiumpje was voor speelgoedpoppetjes. Als je niet oplette, kon je er zo maar aan voorbij lopen. Maar als eenmaal je oog erop was gevallen, dan was het een reden voor verwondering telkens als je erlangskwam.
Wie o wie deed dit toch, steeds weer iets nieuws neerzetten? Tot opeens de boomstam te verrot was en omgevallen. De zwam kapot. De poppetjes weg.

En nu, als je het oude gedeelte van het park in komt door het fietstunneltje vanuit de Zaanstraat, dan loop je er als het ware zo tegenaan, een grote boom zonder kruin, redelijk vergaan.  Daar is een nieuw tafereel ontstaan.
Dit keer met wat grotere beelden van uilen. Ze staan er in holletjes en kuiltjes op ooghoogte.

Ik vraag me af of deze uilen het werk is van dezelfde persoon? Doorgegaan op deze nieuwe plek. En ik hoop dat deze stronk niet bezwijkt voordat dit blog wordt geplaatst of dat de uilen opeens verdwenen zijn. Zodat iedereen ervan kan genieten.

Want, beste onbekende, als je dit leest, wie je ook bent, jij maakt ons park een beetje mooier en mij bezorg je een glimlach. Bedankt. Oprecht bedankt!

Groet,



Wil je reageren? Dat kan. Je kunt Dasya bereiken op dasya@stadsdorpwesterpark.nl

Alle blogs zijn hier terug te lezen.