Blog 46: De Wandeling

Om m’n knieën enigszins te sparen wandel ik graag in de bergen met wandelstokken. Als ik kom aanlopen hoor je tik, tik, tik, kras. Een van de stokken haakt aan een kiezel of stoot tegen een steen, vandaar, de kras.

Zo was ik recent in Andalusië, zuid Spanje. Boerderijen worden daar beschermd door honden. Zij passen op het huis van hun baas en velen doen dat met verve. Sommige honden lopen los op het perceel dat door middel van een hek gescheiden is van de buitenwereld en rennen, als ik langsloop, met mij op naar de uiterste hoek van de tuin. Anderen zitten in een ruim hok en weer anderen, zeg maar de pechvogels onder de honden, liggen permanent aan de ketting. Zoals gezegd volbrengen de meesten hun taak met verve.

Vrijwel altijd, als mijn wandeling leidt door de bewoonde wereld, blaft hond A dat hij iets hoort. Tik, tik, tik, kras. Nooit eerder heeft hij zoiets gehoord, meldt hij. Haastig loop ik door. Hond B blaft dat hij iets ruikt. Nooit eerder heeft hij deze geur opgevangen, meldt deze blaffer. Hond C blaft dat hij denkt iets nieuws te zien. Dat klopt, ik ben hier voor het eerst. Hond D , opgefokt door hond A t / m C begint daarop hysterisch te blaffen, klampt zich gestresst aan het kippengaas, klauwt zich volkomen over de rooie aan het hek, met schuim op z’n lippen en met teveel oogwit jankt hij het uit van de stress.

Gehaast loop ik, inmiddels achter m’n stokken aan, voor een beetje schijnveiligheid. Tik, tik, tik, kras. Zodra ik uit zicht ben verstomt langzaam het geblaf. M’n hart gaat tekeer. Het duurt geruime tijd eer ik mezelf weer onder controle heb. Tot het volgende hondenkwartet zich aandient.

Ik dank de hondeneigenaren uit de grond van m’n hart dat hun bewakers wel veilig achter een hek verblijven, maar toch. Een enkele keer kwam ik toch een loslopende hond tegen. Gelukkig had ik ergens gelezen: buk en pak een steen op. Nou die lichaamstaal, die kennen ze.

Toch had het niet altijd het gewenste effect, ik heb daadwerkelijk gegooid en rennen dat ze deden.