Onlangs lag er ijs in het park. Heel kort, maar het lag er. Een paar kleine blije kindjes, voorzichtig glijdend aan de hand van hun ouders, voor het eerst van hun leven op het ijs. Dan komt er een grote jongen aan, gaat op de kant zitten en begint met z’n hakken het ijs te breken.

Er ligt al een steen op het ijs en een paar takken. Ik sta aan de kant kijk naar de aarzelende kinderstappen en naar de hakkende jongen. Inderdaad de eerste barsten verschijnen door zijn gehak, wat bezielt zo’n jongen denk ik. „Wat is de reden dat je het ijs vernield” vraag ik hem terwijl ik naast hem ga staan. „Ik kijk hoe sterk het ijs is,” zegt hij doorhakkend. Een logica, die ik niet geheel volg, „Je ziet toch dat er op het kleine stukje ijs, zeg drie en een halve vierkante meter op ondiep water, mensen staan?” Hij lijkt niet te begrijpen wat ik zeg en gaat door met hakken. „ Stop er dan toch maar mee, „zeg ik hem.
Ik kijk naar het ijs en mijmer. Hoe mooi is ijs, mooie herinneringen aan schaatsen tussen het riet, schaatsen met de ondergaande zon glinsterend op het ijs, koek en zopie, balen stro op het ijs, beker warme chocolademelk, blije mensen zien, sociale mensen meemaken, behulpzaamheid all over the place. Scheuren ontwijkend, langs woonboten zeilend met de wind in de rug, liefst. Het riet aan weerszijden van de vaart geel / goud in de lage zon. Steeds beter te kunnen schaatsen na eerst aarzelend voorzichtig, bang om te vallen, rode wangen, iedereen heeft rode wangen, dan één hand op de rug me zekerder voelend, de andere hand ook op de rug, wat een zalig gevoel.

Aan twee vriendinnen denk ik, die tijdens het schaatsen zijn gevallen, hun arm op meerdere plaatsen hebben gebroken. Is het nu echt zo dat ik denk dat er gelukkig geen ijs ligt zodat ik niet hoef te kiezen wel / niet te gaan schaatsen?

Oh, ik word oud. Kennelijk was mijn aanwezigheid, pal naast de jongen dermate intimiderend dat hij uit zichzelf stopte met hakken, opstond en verdween. Of kon hij mijn gedachten, over hoe mooi m'n ervaringen op het ijs waren, lezen?



Wil je reageren? Dat kan. Je kunt Constance bereiken op 
constancevarekamp@stadsdorpwesterpark.nl

Alle blogs zijn hier terug te lezen.