Kom je de kermis op, loop je eerst door een woud van knuffeldieren Kleuren en formaten dagen je uit. Inderdaad er wandelen bezoekers rond met onder hun arm, een prijs. Een knuffeldier. Hoe krijg je sommige formaten thuis, denk ik dan, als ik ze zie worstelen. 

Waarom knuffeldieren? Volgens een exploitant zijn ze gewoon via internet te koop en betaalbaar. Heb even gekeken en inderdaad schrikbarend betaalbaar. De man vervolgt: ”Mensen raken vertederd door de afmeting, door de gezichten, wat een lieve oogjes, de aaibaaiheidsfactor, de kleur, ze willen hun kinderen hiermee verblijden. Er zijn ook volwassenen die met een knuffel slapen” zegt de man die daarbij olijk uit zijn ogen kijkt. En niet onbelangrijk oxytosine komt vrij, denk ik dan.

Toch raak ik een beetje in de war, want je hebt raak geschoten met een geweer en je wijst een knuffel aan als prijs. Tja. Op Marktplaats zie ik, worden enkele aanwinsten van de kermis vervolgens weer van de hand gedaan.Toen bedacht ik dat wij er zelf destijds ook eentje hebben gehad. We kochten een videorecorder met gratis erbij een mega grote knuffelbeer. De kinderen waren er zeer mee in hun nopjes. Het ultieme knuffelen kon beginnen. Languit op het dier, eronder, er naast, met hoeveel kinderen kan je op een beer liggen. ‘s Nachts in een slaapzak op de beer slapen.

Als de kinderen naar school waren lag het beest veelal midden in de kamer op de grond. Eigenlijk lag hij altijd in de weg. Hoe ver kan je met een beer gaan? Er werd geëxperimenteerd. Z’n kop net zolang achterover drukken tot je via zijn borstkas, die nu hoger ligt, op het bed springen. Alle poten achterop op de rug met een touwtje vastbinden, anders blijven ze niet op hun plaats, dan maar springen, op z’n buik. Dit hield beer niet. Hij scheurde her en der. Z’n ingewanden kwamen naar buiten.

‘s Avonds repareerde ik hem met chirurgische precisie, om de volgende avond dit huzarenstukje nogmaals te herhalen. Deed ik dit niet dan verspreidde beer’s inhoud zich door het hele huis. Vroeg of laat is het einde beer. De kinderen zijn te oud. Onvermijdelijk. Beer verstoft. Krijgt geen aandacht meer.

En nee hij mag niet weg, want ze hebben er zulke leuke herinneringen aan. Hij heeft nog een tijd in de berging doorgebracht. Op een goede dag heb ik hem bij het vuilnis gezet. Destijds stond het vuilnis nog gewoon voor de deur. Ik weet niet waarom, maar een uur later keek ik naar buiten en welja de beer was weg. Heeft hij heeft een nieuw huis gevonden? Waar ze liever voor hem zijn?

Terug naar de kermis. Ik mis toch de botsautootjes, daarin zit je zelf aan de knoppen. Even die rode wagen in de flank raken om vervolgens zelf onverhoeds van achteren geschampt te worden. Die blauwe even verderop die moet nog teruggepakt worden. Op deze kermis zitten anderen achter de knoppen. Het enige wat jij als bezoeker hoeft te doen is, keihard gillen.



Wil je reageren? Dat kan. Je kunt Constance bereiken op 
constancevarekamp@stadsdorpwesterpark.nl

Alle blogs zijn hier terug te lezen.