Enkele weken geleden nog sta ik gebogen op het strand van Terschelling andermans plastic op te ruimen. Tot tientallen meters ver in de duinen ligt het afval verspreid. Als enorme stillevens kleurt het plastic het duingebied. Hier en daar is dit tableau bijna te mooi om op de ruimen. Dat moet ik uit m’n hoofd zetten. Er moet gewerkt worden. Gewapend met enorme vuilniszakken verspreid onze groep milieujutters zich door het duingebied. Zoveel mogelijk van het afval moet met de hand geraapt en ingeleverd worden op een kar die vlakbij op het strand klaarstaat.

Je verbaast je wat er allemaal in zee terecht komt. Ik trek enorme vissersnetten uit het zand, touwen, kisten, ontelbare plastic flessen, grote hoeveelheden lollie-, -oorstokjes, aanstekers, piepschuim en een Dom Perignonkurk afkomstig van een champagnefles.

In gedachten sta ik met de kurk in m’n hand te mijmeren waar deze vandaan komt. Waarschijnlijk is er een jacht van een oligarch ergens in de wereld gedoopt en koos deze zeewaardige kurk zelfstandig z’n weg naar Terschelling.

Thuis gekomen zoek ik op internet hoeveel luxe jachten er in Nederland eigenlijk gebouwd worden voor deels Russische kopers, Het blijken er veel te zijn. Waarom zou je zo’n luxe jacht eigenlijk willen hebben behalve pochen dat je jouwe groter, duurder c.q. luxer is dat die van een ander? Drijvend in internationale wateren geldt God noch gebod, er zijn geen pottenkijkers en elk bemanningslid is gebonden aan geheimhouding. Daarom dus.

Er moeten ergens op zee ook enorme cadeaus zijn uitgepakt, heel erg veel opvulchips kozen het luchtruim en koersten verder op de golven, richting Terschelling.

Zakken vol hiervan lever ik in, opdat ze op het vasteland, lees Friesland, naar de afvalverwerking kunnen.

Overal zie ik dode zeekoeten en dode zeehondjes, ze liggen tussen het afval, als een stilleven van plastic en de dood.

Een medeplastic-ruimster, een stoere ambulance verpleegkundige, treft een bom aan, ze veronderstelt dat dit oude ijzer wellicht iets op zou kunnen brengen op de oudijzermarkt.

Ik zie haar nog lopen over het strand met in haar armen als een baby, een bom.



Wil je reageren? Dat kan. Je kunt Constance bereiken op 
constancevarekamp@stadsdorpwesterpark.nl

Alle blogs zijn hier terug te lezen.