Voordat ik op verrassingsbezoek ga bij mijn ouders ga ik langs Jantje Boeketje. Er zijn twee klanten voor me en ik sluit aan in de rij op de stoep. Dan komt er een kleine jongen met een grote bos krullen aan gerend. Ik schat hem een jaar of acht. Haastig neemt hij de situatie in zich op: drie wachtende grote mensen. Een beetje beteuterd gaat hij staan wachten, maar niet voor lang: na een minuut of twee doet hij een stap naar voren en zegt zachtjes: ‘Ik moet eigenlijk heel snel zijn.’ ‘Tja…’ zegt de vrouw voor me. ‘Nou, dan zou ik dat maar gauw gaan zeggen, antwoordt de dame wiens boeket al in de maak is. ‘Je moet het roepen hoor!’, moedigt ze hem aan als hij veel te onopvallend de aandacht van de verkopers probeert te trekken. Hij doet nog een paar passen naar voren. ‘Zeg het maar, jongeman’, zegt de zoon van Jantje Boeketje. ‘Eén rode roos’, zegt de jongen. ‘Eén? Niet honderd?’ Nee, echt één, antwoordt hij met een serieus gezicht. ‘Is ‘ie voor je moeder?’, vraagt de verkoper terwijl hij een roos pakt. ‘Nee, voor m’n oppas’. ‘Je oppas! Nou, het is goed zo’, zegt de verkoper terwijl hij de jongen een roos geeft. Het kind kijkt hem niet begrijpend aan. ‘Het is goed zo!’ zegt hij nog een keer. De jongen sprint de brug over met de roos in zijn hand. En ik heb het nog nooit zo leuk gevonden dat iemand een beetje is voorgedrongen.



Wil je reageren, dat kan! Mail Maaike op maaikebaan@stadsdorpwesterpark.nl

Andere blogs teruglezen kan ook en wel hier.