Blog 48: Kermend in de duinen

Het is eind juni, enkele dagen voor mijn verjaardag, dat ik een misstap beging. Met de gehele familie logeerden wij op Terschelling. We gingen met z’n allen een duinwandeling maken, daarna op zoek naar een schatkist, op voorspraak van m’n oudste kleinzoon. Als bijna jarige wilde ik de schat uiteraard als eerste vinden.

Ik vermoedde dat de schat nabij in een duinpan te vinden zou zijn, want ik had de indruk gekregen dat er daar iets overhoop gehaald was. Ik begon aan de afdaling, uit een ooghoek zag ik dat een van m’n familieleden dezelfde gedachte had, ik wilde hem voor zijn en zette me af. Echter met het verkeerde plastic schoeisel aan de voeten gleed ik weliswaar de gewenste duinpan in, maar redde het net niet tot aan de schatkist. Krak zei m’n enkel. Getergd door heftige pijnen lag ik enige tijd kermend in het zand.
De huisarts constateerde aan de hand van een foto dat het bot niet gebroken was. Hij veronderstelde wel een scheur in de enkelband. Het advies rusten, been omhoog en afwachten. Ik huurde krukken en werd vanaf toen per elektrische fietskar rondgereden. Niemand van ons is nog achter de schatkist aangegaan, tijdens een volgend bezoek aan Terschelling zal alsnog de kist gedolven worden, denk ik, als we het dan niet vergeten zijn.

Ik kreeg een snelcursus krukkenlopen van een ervaringsdeskundige die me zag lopen met de handvaten aan de buitenkant. Plotseling zag ik meerdere hulpbehoeftigen, ik kreeg echt oog voor ze. Zag ik ze nu overal? Zo ontmoette ik een zeer moeizaam voortbewegende man op twee krukken. "Goedemorgen collega,” riep ik maar opgewekt. Hij bromde wat en z’n vrouw achter hem antwoordde, dat ze mij al hadden zien aankomen en dat ze tegen elkaar hadden gezegd " 't Is me wat". " 't Is me wat?" Ik dacht na over dat zinnetje, even niets zeggend of alles zeggend, " 't Is me wat." Ik kon het haar niet navragen. Ze waren al verdwenen.

En nu is het afwachten geblazen.