De storm giert niet alleen om het huis, ook in m’n lijf. Toen ik ’s avonds laat besefte dat het menens zou worden met de storm heb ik tot grote hilariteit van mijn huisgenoot gauw nog een inboedelverzekering afgesloten.

Want ik ben een angstig typje behept met een levendige fantasie. Dat de storm dwars door de inmiddels kapotte ramen raast en nu ook binnen woedt, de hele huisraad ligt hulpeloos nat en verward op een berg midden in de kamer. M’n huisgenoot reageert laconiek op mijn angstscenario’s. Ik zie het toch voor me. Ik verplaats de lampen alvast, spreidt een grote doek over de bank om de glassplinters in op te vangen en wacht gespannen af. Ik word uitgelachen, maar de doek blijft op de bank.

Om mezelf af te leiden observeer ik zestien dappere meeuwen in het water, die tot het laatst wachten op broodstrooiende passanten. Die natuurlijk nooit meer zullen komen in deze omstandigheden. Zo klein en zo dapper als zij zijn, zo wil ik ook zijn.

Door een enorme windvlaag is m’n aandacht weer bij de raamsponningen, hun geknars en gepiep weerkaatsen in m’n hersenpan. Rustig ademhalen houd ik mezelf voor.

Adem in en adem uit.

Een groep spreeuwen fladdert voorbij op zoek naar een onderkomen voor de nacht. Lastig, in dit weer, als je bed altijd gespreid is in toppen van bomen. Ik hoop voor ze dat ze een binnentuinboom treffen. Een binnentuinboom fantaseer ik, ik wil ook zo’n boom vannacht.
Een eenzame wandelaarster staat weifelachtig in de wind, in de regen, haar haren plakken haar in het gezicht. Wat doet die vrouw daar, denk ik geïrriteerd. Zelfs in deze barre omstandigheden nog de ultieme besluiteloze uithangen? Opzouten jij, roep ik haar toe door het raam. Uiteindelijk besluit ze dat lopen met de wind mee een stuk fortuinlijker is. Nee, dan die fotografen die begeven zich vervaarlijk dicht naar de kademuur en laten zich door opzwiepend water ondersproeien, voor de ultieme foto van het jaar. Altijd met in hun achterhoofd dat deze foto zeker een eerste prijs waard is. Belachelijk!

Klimaatwetenschappers, oervervelende lui met hun voorspellingen; er komen meer en heftiger stormen. Het is een schande.

 

Wil je reageren? Dat kan. Je kunt Constance bereiken op 
constancevarekamp@stadsdorpwesterpark.nl

Alle blogs zijn hier terug te lezen.