In de snikhete schaduw zat hij op het bankje aan de kade. Dik aangekleed: broek vol vetvlekken, grauwgrijs Zeemanhemd onder een oranje geblokt overhemd dat met half afgescheurd borstzakken over zijn magere schouders hing, een jasje dat in betere tijden als colbert diende en een parka die tegelijkertijd regenjas, slaapzak, archief en wat niet meer is. Man’s afgetrapte hoge veterschoenen getuigden van de vele voetstappen die achter hem lagen.

Hoe we aan de praat kwamen? Het gebeurde gewoon. De zon scheen, ik groette hem, hij glimlachte vriendelijk en tikte met zijn behaarde hand op het plaatsje  naast hem.

“Nee, dank u wel”, zei ik “ik blijf liever staan”.

Hij begreep het, of niet, maar drong niet aan.

“Heeft u het niet erg warm”, vroeg ik en reikte hem het flesje koud water dat ik zojuist had gekocht . Hij nam het aan en dronk het direct voor driekwart leeg.

“Zo, dat was lekker, dank u wel”, zei hij met een zwaar Frans accent.

Ik vroeg hem of hij uit Frankrijk kwam. Hij schudde zijn hoofd.

 “Ik woonde in Canada, het Franstalige deel. Mijn ouders hadden een grootste carrière in het familiebedrijf voor ogen. Dat zag ik niet zitten, ik wilde de wereld en mijzelf ontdekken. Van het geld dat ik voor mijn 21e verjaardag had gekregen kocht ik een ticket naar India. Je moet weten veertig jaar geleden was het erg in om naar het oosten te reizen. Mijn vader onterfde mij, mijn moeder gaf me stiekem nog wat zakgeld mee. Haar heb ik jaren later nog een keer gezien, ze kwam er speciaal voor naar Europa was, mijn vader was toen al dood. Ik vertoefde een jaar in India en reisde daarna door naar het nog verdere oosten; Vietnam, Loaos, China, Korea en over land naar Europa. Daar heb ik jaren over gedaan. Eigenlijk heb ik al die tijd mijzelf achter na gereisd. Nu, zoals ik hier zit,  bezit ik niets, geen toekomst, geen huis, geen vrouw, misschien her en der wel een paar kinderen maar die ken ik niet. Het is goed zo”

Hij stond op en met een “Ik vind het prettig even met u gesproken te hebben maar ga maar weer eens verder” liep hij met zijn lange schaduw achter zich aan de kade af.

Ik had  graag langer met hem gesproken. Nieuwsgierig naar zijn belevenissen en ervaringen. Naar hoe en waar hij van geleefd had al die jaren. Hoe het kwam dat hij  zo goed Nederlands sprak. Wat er door hem heen was gegaan toen hij zijn moeder na jaren weer zag en …. maar terwijl ik al die vragen stond te bedenken was hij al over de brug.



Wil je reageren op dit blog? Dat kan!

De andere blogs teruglezen? Kijk dan hier!